Woooh... I'm getting better now!!
Sarap bumalik sa dating ako...
yung masayahin...
yung positive sa lahat ng bagay...
hindi nag-iisip ng mga insecurities...
yung hindi nag-iisip ng mga FAILURES... instead, yung mga other side nun ung tinitignan ko ngayon..
nawaLa na ung mabigat na nararamdaman ko dati...
Hindi na ako nagpatingin sa Phsychiatrist ...
hindi ko na pala kailangan...
nasa akin lang naman talaga ang problema..
nag-muni-muni lang ako...
nag-internalize ng mga nangyari,,,
iniisip ang mga positive or good things na nangyayari sa akin
inisip ko lang mga nagmamahal sa akin...
yung mga tumulong, sumuporta at naging shoulder to cry on ko..
may mga bagay din kasing hindi ko alam.. pero ok na paLa ako dun...
hindi naman din pala lahat ng ginagawa ko isang malaking FAILURE!!
kelangan pang may ibang taong magpa-realize sa akin...
hindi naman dn paLa lahat ng tao hindi naappreciate yung gawa ko..
meron at meron pa rin makaka-appreciate... at masaya na ako
kahit isang tao lang maka-appreciate nun!!
hindi naman din ata halos lahat ng tao ayaw sa akin..
sabi nga nung isang friend ko..
"Dude, napapraning ka lang!!"
nung una sabi ko sa sarili ko..
"Hindi nyo lang ako naiintindihan dahil hindi nyo
nararanasan yung nararanasan ko"
pero habang dumaraan ang mga araw, I realized na...
"OO nga parang napapraning lang ako... nagiisip ng kung ano-ano na ikakasakit lang ng damdamin ko... nagiisip ng ikakaproblema ko... eh ako lang naman pala gumagawa ng problema ko eh.."
sabi din sa akin...
"Nasasaktan ang puso mo kasi yun ang dinidikta ng isip mo..."
(*not in exact words..*)
then dun ko rin narealize na... oo nga noh.. tama nga...
kasi sinasabi ng utak ko... actually pinagpipilitan pa ng utak ko
na dapat ganun ung maramdaman ko kaya
mas lalo akong nasasaktan...
binibigyan ako ng mga advice pero hindi ko pinapakinggan..
instead hinahanapan ko pa rin ng magiging possible na problema
from that advice..
sabi nga rin sa akin...
"Mahirap daw tulungan ang mga taong ayaw magpatulong at
ayaw tulungan ang sarili!"
dumating pa nga sa point na parang ayaw na akong
tulungan nung tumutulong sa problema kong yun!
Iba-iba rin naging reaction sa blog ko na yun...
may nag-treat seriously.. meron parang naging pabiro..
meron din "for the sake of blogging"...
pero sa akin.. that's a SERIOUS PROBLEM!!
naging EMO lang ako... and I just want to share my feelings
para ma-RELEASE ko ang lahat lahat ng
bigat ng pakiramdam...
actually ngayon ko lang na-try mag-share ng feelings sa blog..
normally sa mga close friends ko lang talaga na-rerelease
yung mga sentiments ko...
ewan.. basta nung time na un..
i just feel na kelangan ko rin i-share yun thru BLOG...
and siguro naisip ko rin na baka sa pamamagitan nun..
may makatulong sa akin to realize what's wrong with me...
ang tagal ko naghintay ng time na may makapagpa-realize sa akin
sa ganitong problema ko..
Siya at siya rin pala ang makakatulong sa akin...
binigay siya ni Lord sa akin to realize yung mga dapat kong ma-realize...
para maintindihan ko yung mga dapat kong maintindihan sa buhay...
Siya ang naging WAY ni GOD to REALIZE that
LIFE IS WONDERFUL!!
ang masasabi ko sa kanya...
"THANK YOU SA LAHAT-LAHAT..."
siya ang...
"BEST THING THAT EVER HAPPENED TO ME..."
siguro kung wala siya..
"ISA NA AKONG TAONG WASAK NA WASAK ANG BUHAY!!"
sinasabi nya sa akin lagi...
"Just pray kay to God na mawala na yung mga iniisip kong
hindi naman makaka2long sa akin.."
sabi ko nalang.. "LORD, kayo na po bahala sa akin..."
ang bilis ng response... GRABE!!!
"The BEST ka talaga LORD!!"
haaayyyzz... ang sarap ng ganitong pakiramdam..
peaceful... walang doubts... walang regrets...
sabi ko sa previous blog ko...
"Ano kaya ang purpose ko dito?"
Alam ko na...
siguro iisipin nyo na corny pero this is how I feel..
"MY PURPOSE is to SERVE"
Serve my family... Serve the people... and to Serve GOD!!
Sabi rin sa homily ni Bro. Romer...
"MANY ARE CALLED, BUT FEW ARE CHOSEN.."
and I'm HAPPY that I'm PART OF THE CHOSEN ONE!!
dun palang malalaman ko na yung purpose ko...
Grabe nung mga nakaraang linggo.. sabi ko nga...
"I FEEL EMPTINESS AND SADNESS IN MY SOUL"
Grabe kung alam nyo lang.. sobrang bigat talaga sa pakiramdam
Para kang sasabog.. ang daming gumugulo sa isip mo..
Parang you feel na anytime you'll be insane...
Literal na "Parang binagsakan ng langit"
GRABE!!!...
Pero atleast ngayon OK na..
AYAW KO NA BUMALIK YUNG GANUNG PAKIRAMDAM!!
in-short ako ngayon yung taong...
hindi nag-iisip ng mga ka-praningan...
(*wink*)
Sarap bumalik sa dating ako...
yung masayahin...
yung positive sa lahat ng bagay...
hindi nag-iisip ng mga insecurities...
yung hindi nag-iisip ng mga FAILURES... instead, yung mga other side nun ung tinitignan ko ngayon..
nawaLa na ung mabigat na nararamdaman ko dati...
Hindi na ako nagpatingin sa Phsychiatrist ...
hindi ko na pala kailangan...
nasa akin lang naman talaga ang problema..
nag-muni-muni lang ako...
nag-internalize ng mga nangyari,,,
iniisip ang mga positive or good things na nangyayari sa akin
inisip ko lang mga nagmamahal sa akin...
yung mga tumulong, sumuporta at naging shoulder to cry on ko..
may mga bagay din kasing hindi ko alam.. pero ok na paLa ako dun...
hindi naman din pala lahat ng ginagawa ko isang malaking FAILURE!!
kelangan pang may ibang taong magpa-realize sa akin...
hindi naman dn paLa lahat ng tao hindi naappreciate yung gawa ko..
meron at meron pa rin makaka-appreciate... at masaya na ako
kahit isang tao lang maka-appreciate nun!!
hindi naman din ata halos lahat ng tao ayaw sa akin..
sabi nga nung isang friend ko..
"Dude, napapraning ka lang!!"
nung una sabi ko sa sarili ko..
"Hindi nyo lang ako naiintindihan dahil hindi nyo
nararanasan yung nararanasan ko"
pero habang dumaraan ang mga araw, I realized na...
"OO nga parang napapraning lang ako... nagiisip ng kung ano-ano na ikakasakit lang ng damdamin ko... nagiisip ng ikakaproblema ko... eh ako lang naman pala gumagawa ng problema ko eh.."
sabi din sa akin...
"Nasasaktan ang puso mo kasi yun ang dinidikta ng isip mo..."
(*not in exact words..*)
then dun ko rin narealize na... oo nga noh.. tama nga...
kasi sinasabi ng utak ko... actually pinagpipilitan pa ng utak ko
na dapat ganun ung maramdaman ko kaya
mas lalo akong nasasaktan...
binibigyan ako ng mga advice pero hindi ko pinapakinggan..
instead hinahanapan ko pa rin ng magiging possible na problema
from that advice..
sabi nga rin sa akin...
"Mahirap daw tulungan ang mga taong ayaw magpatulong at
ayaw tulungan ang sarili!"
dumating pa nga sa point na parang ayaw na akong
tulungan nung tumutulong sa problema kong yun!
Iba-iba rin naging reaction sa blog ko na yun...
may nag-treat seriously.. meron parang naging pabiro..
meron din "for the sake of blogging"...
pero sa akin.. that's a SERIOUS PROBLEM!!
naging EMO lang ako... and I just want to share my feelings
para ma-RELEASE ko ang lahat lahat ng
bigat ng pakiramdam...
actually ngayon ko lang na-try mag-share ng feelings sa blog..
normally sa mga close friends ko lang talaga na-rerelease
yung mga sentiments ko...
ewan.. basta nung time na un..
i just feel na kelangan ko rin i-share yun thru BLOG...
and siguro naisip ko rin na baka sa pamamagitan nun..
may makatulong sa akin to realize what's wrong with me...
ang tagal ko naghintay ng time na may makapagpa-realize sa akin
sa ganitong problema ko..
Siya at siya rin pala ang makakatulong sa akin...
binigay siya ni Lord sa akin to realize yung mga dapat kong ma-realize...
para maintindihan ko yung mga dapat kong maintindihan sa buhay...
Siya ang naging WAY ni GOD to REALIZE that
LIFE IS WONDERFUL!!
ang masasabi ko sa kanya...
"THANK YOU SA LAHAT-LAHAT..."
siya ang...
"BEST THING THAT EVER HAPPENED TO ME..."
siguro kung wala siya..
"ISA NA AKONG TAONG WASAK NA WASAK ANG BUHAY!!"
sinasabi nya sa akin lagi...
"Just pray kay to God na mawala na yung mga iniisip kong
hindi naman makaka2long sa akin.."
sabi ko nalang.. "LORD, kayo na po bahala sa akin..."
ang bilis ng response... GRABE!!!
"The BEST ka talaga LORD!!"
haaayyyzz... ang sarap ng ganitong pakiramdam..
peaceful... walang doubts... walang regrets...
sabi ko sa previous blog ko...
"Ano kaya ang purpose ko dito?"
Alam ko na...
siguro iisipin nyo na corny pero this is how I feel..
"MY PURPOSE is to SERVE"
Serve my family... Serve the people... and to Serve GOD!!
Sabi rin sa homily ni Bro. Romer...
"MANY ARE CALLED, BUT FEW ARE CHOSEN.."
and I'm HAPPY that I'm PART OF THE CHOSEN ONE!!
dun palang malalaman ko na yung purpose ko...
Grabe nung mga nakaraang linggo.. sabi ko nga...
"I FEEL EMPTINESS AND SADNESS IN MY SOUL"
Grabe kung alam nyo lang.. sobrang bigat talaga sa pakiramdam
Para kang sasabog.. ang daming gumugulo sa isip mo..
Parang you feel na anytime you'll be insane...
Literal na "Parang binagsakan ng langit"
GRABE!!!...
Pero atleast ngayon OK na..
AYAW KO NA BUMALIK YUNG GANUNG PAKIRAMDAM!!
in-short ako ngayon yung taong...
hindi nag-iisip ng mga ka-praningan...
(*wink*)
0 comments:
Post a Comment